Przez trzy lata studiów z zakresu zarządzania w piłce nożnej na brytyjskiej uczelni UCFB wbijano mi do głowy, że wszystko opiera się na relacjach. Od tamtej pory na własnej skórze przekonałem się o słuszności tego stwierdzenia. Współpracowałem z ludźmi, którzy przywiązywali ogromną wagę do budowania relacji. A także z takimi, którzy wydawali się zupełnie nieświadomi znaczenia tego procesu. W rezultacie doświadczyłem okresów głębokiego zaangażowania w wykonywaną pracę (o której zresztą nigdy w taki sposób wtedy nie myślałem), a także całkowitego spadku motywacji do działania. 
Okres pandemii poświęciłem na kolejną porcję edukacji w dziedzinie zarządzania i przywództwa. Czytałem książki, słuchałem podcastów, a przede wszystkim zacząłem testować wybrane narzędzia i rozwiązania, zakładając własną działalność i współpracując z kolejnymi organizacjami. Na bazie tych, jak i wcześniejszych doświadczeń przekonałem się, co działa:

1. bardzo dobrze;

2. nieźle, choć nieidealnie.

A także:

 3. co nie działa w ogóle.

Przy okazji, dostrzegłem też sporą niszę. Mam wrażenie, że wielu z nas niewystarczająco dobrze rozumie znaczenie budowania relacji - tego, że ludzie potrzebują dziś dużo bardziej inspiracji (przywództwa) aniżeli bycia (mikro)zarządzanymi - a także myli to, kto jest w pierwszej kolejności odpowiedzialny za stymulowanie zaangażowania.